animadverte
Discretiva
animadverte dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
animadverte | secunda singularis | praesens | activa | imperativus | animadvertō (animadvertere) |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /a.ni.madˈwer.te/ (classice) - Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·te — morphologica: anim-ad-vert-e
Loci +/-
Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525 |
||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas postclassica
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - Consolatio philosophiae libri quinque. Ed. Ernst Gegenschatz/Olof Gigon, Monaci/Turici 1947. (Bibliotheca Augustana): Liber secundus. Sectio 2.p. [1] — animadverte
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: animadverte.