Discretiva

  praedicantes dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
praedicantēs casus nominativus pluralis · genus masculinum participii praedicāns
praedicantēs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii praedicāns
praedicantēs casus vocativus pluralis · genus masculinum participii praedicāns
praedicantēs casus nominativus pluralis · genus femininum participii praedicāns
praedicantēs casus accusativus pluralis · genus femininum participii praedicāns
praedicantēs casus vocativus pluralis · genus femininum participii praedicāns

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /prae̯̯diˈkanteːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: prae·di·can·tēs — morphologica: prae-dic-ant-es

Loci

+/-
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

saec. I.

  • qui ver probant, ab aequinoctio statim admittunt, praedicantes germina parturire, ideo faciles corticum esse conplexus. qui praeferunt autumnum, ab arcturi ortu, quoniam statim radicem quandam capiant et ad ver parata veniant atque non protinus germinatio auferat vires. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus decimus, cap. 30, [135] — praedicantes
  2. Vicicitatio: praedicantes.