putaveram

Discretiva

putaveram dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putāveram	prima singularis	plusquam perfectum	activa	indicativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːweram/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·ve·ram — morphologica: putav-eram

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (56 a.C.n.)

• De meo reditu octo tribuni promulgaverunt ; ex quo intellectum est non mihi absenti crevisse amicos, in ea praesertim fortuna in qua non nulli etiam quos esse putaveram non erant, sed eos voluntatem semper eandem, libertatem non eandem semper habuisse; nam ex novem tribunis quos tunc habueram unus me absente defluxit, qui cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus arripuit, quo magis nationis eius esse quam generis videretur. —Pro P. Sestio oratio Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Nam ego, fateor tibi, quaestionem istam, quae, ut intelligo, terminata est, tamdiu nos retenturam putaveram, quam fortasse omnia quae dicta sunt ab ipso nostrae disputationis exordio. Quare accipe iam, ut deinde ratio connectatur: nam credo non te ignorare, id quod scire dicimus, nihil esse aliud quam ratione habere perceptum. —De libero arbitrio Augustini

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Certe, si hoc monstrum est, fuerant aruspices consulendi dum canis olim meus me spectante ensem aggressori suo non e vagina sed e manibus eripuit. Idque, quo similius monstrum fiat, in Galliis etiam accidit. Et quoniam canis meus, quod non putaveram, ad etatem nostram stilum deduxit, aliquot huius temporis adiciam. —Rerum memorandarum libri Petrarcae