Latine +/-

Appellatio pronuntiatusque +/-

 API: /reˈsolwoː/, [rɛˈsɔɫwoː](classice)
Syllabificatio phonetica: re·sol·vō — morphologica: re-solv-o

Verbum transitivum +/-

resolv|ō, -ere, -ī, resolūtum [1][2][3][4][5]

  1. Dilabi facere.[1]
  2. A vinculis liberare.[1]
  3. Solvere in re pecunaria et aeris alieni.[1]

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
resolv- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. resolvō resolvam   resolvēbam resolverem resolvam  
II. sing. resolvis resolvās resolve! resolvēbās resolverēs resolvēs resolvitō!
III. sing. resolvit resolvat   resolvēbat resolveret resolvet resolvitō!
I. plur. resolvimus resolvāmus   resolvēbāmus resolverēmus resolvēmus  
II. plur. resolvitis resolvātis resolvite! resolvēbātis resolverētis resolvētis resolvitōte!
III. plur. resolvunt resolvant   resolvēbant resolverent resolvent resolvuntō!
Thema Vox passiva
resolv- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. resolvor resolvar   resolvēbar resolverer resolvar  
II. sing. resolveris resolvāris resolvere! resolvēbāris resolverēris resolvēris resolvitor!
III. sing. resolvitur resolvātur   resolvēbātur resolverētur resolvētur resolvitor!
I. plur. resolvimur resolvāmur   resolvēbāmur resolverēmur resolvēmur  
II. plur. resolviminī resolvāminī resolviminī! resolvēbāminī resolverēminī resolvēminī
III. plur. resolvuntur resolvantur   resolvēbantur resolverentur resolventur resolvuntor!
Thema Vox activa
resolv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. resolvī resolverim resolveram resolvissem resolverō
II. sing. resolvistī resolveris resolverās resolvissēs resolveris
III. sing. resolvit resolverit resolverat resolvisset resolverit
I. plur. resolvimus resolverimus resolverāmus resolvissēmus resolverimus
II. plur. resolvistis resolveritis resolverātis resolvissētis resolveritis
III. plur. resolvērunt resolverint resolverant resolvissent resolverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
resolvere resolvisse resolūtūrum,
-am, -um esse
resolvēns   resolūtūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
resolvī resolūtum,
-am, -um esse
resolūtum īrī   resolūtus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
resolvendī resolvendus, -a, -um resolūtum resolūtū

Dictiones collatae +/-

Synonyma

  1. dissolvō, dissolvere
  2. aperiō, aperīre

Composita

Dictiones derivatae +/-

Translationes +/-

Fontes

  1. 1.0 1.1 1.2 1.3 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 111 — “RĔSOLVO, solvis, solvi, sŏlutum, solvere, a. 3. (re et solvo)”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 100 — “rĕ-solvo, solvi, sŏlūtum, 3. v. a.”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — re-solvo, solvī, solūtum, ere (tom. 2, p. 2348)
  4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)resolvere
  5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)resolvo