soluturum
Discretiva
soluturum dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
solūtūrum | casus accusativus singularis · genus masculinum | participii solūtūrus |
solūtūrum | casus nominativus singularis · genus neutrum | participii solūtūrus |
solūtūrum | casus accusativus singularis · genus neutrum | participii solūtūrus |
solūtūrum | casus vocativus singularis · genus neutrum | participii solūtūrus |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /soluːˈtuːrum/ (classice) - Syllabificatio phonetica: so·lū·tū·rum — morphologica: solut-ur-um
Loci +/-
C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
Fontes
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXII, cap. 29, [61] — soluturum
- ↑ Vicicitatio: soluturum.