Solum Hilaria Latine
ab hac subpagina tractatur.
Vide etiam s.v.
hilaria.

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /hiˈla.ri.a/(classice)
Syllabificatio phonetica: Hi·la·ri·a — morphologica: Hilari-a

Notatio

+/-
← Latinehilaris

Nomen substantivum

+/-

Hĭlăr|ĭa, -ĭum neut., plur.

  1. Dies aequinoctii vernis, quem antiqui celebrant in honorem Cybelis Matris deûm et Attinis tamquam laetitiae exordium.

Declinatio

+/-
n. sing. plur.
nom.
Hilaria I
gen.
Hilarium
Hilariōrum
II
dat.
Hilaribus
Hilariīs
III
acc.
Hilaria IV
abl.
Hilaribus
Hilariīs
VI
voc.
Hilaria V

Usus

+/-

Latinitas postclassica

saec. V.  (ca. 420 p.C.n.)

  • Praecipuam autem solis in his caerimoniis verti rationem hinc etiam potest colligi, quod ritu eorum catabasi finita simulationeque luctus peracta, celebratur laetitiae exordium a. d. octavum Kalendas Apriles. Quem diem Hilaria appellant, quo primum tempore sol diem longiorem nocte protendit. —Saturnalia Macrobii Theodosii (370-430). Liber primus. Cap. 21, [10].

Dictiones collatae

+/-

Translationes

+/-
Dies aequinoctii vernis, quem antiqui celebrant in honorem Cybelis Matris deûmdilatare ▼
Dies aequinoctii vernis, quem antiqui celebrant in honorem Cybelis Matris deûmcollabi ▲

Nomen proprium

+/-

Hilari|a, -ae fem.

  1. Praenomen femininum.
  2. (Taxinomia) genus in familia plantarum florentium.

Declinatio

+/-
f. sing. plur.
nom. Hilaria
I
gen. Hilariae
II
dat. Hilariae
III
acc. Hilariam
IV
abl. Hilariā
VI
voc. Hilaria
V

Usus

+/-
Latinitas mediaevalis

saec. XI.  (1070 p.C.n.)

  • Rome passi Crisantus et Daria, Claudius cum uxore Hilaria et filiis Jasone et Mauro, et 70 milites et reliqua. —Chronicon Mariani Scotti (1028–1082). Tertius liber Indictione XII. 300.

Dictiones collatae

+/-

Translationes

+/-
Praenomen femininumdilatare ▼
Praenomen femininumcollabi ▲