assumor

Discretiva

assumor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
assūmor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	assūmō (assūmere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /asˈsuːmor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: as·sū·mor — morphologica: as-sum-or

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Arbitror tamen non solum mihi gloriandum, quod invitor ad pacem quaerendam; et a famosissima urbe, cum sim pauper ignobilisque persona, tanti boni mediator atque minister assumor; sed vobis quoque per talem nihilominus honor est flecti ad pacem et concordiam vicinorum vestrorum, quos nec multarum civitatum hostilis impetus, ut bene notum est mundo, cedere aliquando compulit. —Epistolae Bernardi Claraevallensis (1090-1153). Epistola CXXXIII. Ad universos cives Mediolanensium. Invitatus ad componendam pacem, laetatur ad hoc opus suam operam requiri.