amaverim

Discretiva

amaverim dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
amāverim	prima singularis	perfectum	activa	coniunctivus	amō (amāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈmaːwerim/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·mā·ve·rim — morphologica: amav-erim

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Plinius minor 61-113

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (43 p.C.n.)

• Amisi Germanicum fratrem, quem quomodo amaverim, intellegit profecto quisquis cogitat, quomodo suos fratres pii fratres ament; sic tamen affectum meum rexi, ut nec relinquerem quicquam, quod exigi deberet a bono fratre, nec facerem, quod reprehendi posset in principe. —De consolatione ad Polybium Senecae

saec. I.

• Cum patrem tuum gravissimum et sanctissimum virum suspexerim magis an amaverim dubitem, teque et in memoriam eius et in honorem tuum unice diligam, cupiam necesse est atque etiam quantum in me fuerit enitar, ut filius tuus avo similis exsistat; equidem malo materno, quamquam illi paternus etiam clarus spectatusque contigerit, pater quoque et patruus illustri laude conspicui —Epistulae Plini minoris

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Putabam, imo equidem certus eram, me Franciscum meum amare tenerrime; hoc enim illius erga me caritas et obsequia merebantur; quantum tamen amaverim, heu serum! , nec aliter quam perdendo cognovi. Ideoque nunc intractabilius ulcerosa mens dolet, plus se cernens amisisse quam crederet. —Epistole familiares Petrarcae