Discretiva

  ardeam dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

ardeam +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
ardeam casus accusativus singularis substantivi ardea
Appellatio +/-
 API: /ˈarde.am/(classice)
Syllabificatio phonetica: ar·de·am — morphologica: arde-am
Usus +/-
Latinitas mediaevalis

saec. XIII.

  • Et mittens Wito accipitrem ad irretiendam ardeam flumen transvolare, a Gozholdo ambe aves sunt intercepte. —De origine gentis Swevorum Anonymi (opus ca. 1200)

ārdeam +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ārdeam prima singularis praesens activa coniunctivus ārdeō (ārdēre)
Appellatio +/-
 API: /ˈaːrde.am/(classice)
Syllabificatio phonetica: ār·de·am — morphologica: arde-am
Usus +/-
Latinitas postclassica

saec. II.

  • Vale, spiritus meus. Ego non ardeam tuo amore, qui mihi hoc scripseris? Quid faciam? Non possum insistere. At mihi anno priore datum fuit hoc eodem loco eodemque tempore matris desiderio peruri. Id desiderium hoc anno tu mihi accendis. Salutat te domina mea. —Epistulae ad M. Caesarem M. Frontonis (c.95-165)

Dacoromane +/-

ardeam +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ardeam prima singularis imperfectum activa indicativus arde
ardeam prima pluralis imperfectum activa indicativus arde
Appellatio +/-
 API: /ardeˈam/, [arˈde̯am]
Syllabificatio phonetica: ar·de·am — morphologica: arde-am