Discretiva

  confugere dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cōnfugere
praesens activa infinitivus cōnfugiō

Appellatio +/-

 API: /koːnˈfugere/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·fu·ge·re — morphologica: con-fug-ere

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • Italiam ex Africa maxime coortae infestant, saepe populo R<omano> ad Sibyllina coacto remedia confugere inopiae metu. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 35, [105] — confugere
  2. Vicicitatio: confugere.