Latine +/-

Appellatio +/-

 API: /konˈwenioː/(classice)
Syllabificatio phonetica: con·ve·ni·ō — morphologica: con-ven-io

Notatio +/-

con- + veniō

Verbum temporale +/-

conven|iō, -īre, convēnī, conventum

  1. (Intrans.) simul venīre; convenire de loco seu spatio simpliciter usurpatur, diciturque de duobus pluribusve personis aut rebus, quae in unum eumdemque locum coeunt vel in uno eodemque loco accidunt.[1]
  2. (Trans.) aliquem invenīre, vīsitāre.

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
conven- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. conveniō conveniam   conveniēbam convenīrem conveniam  
II. sing. convenīs conveniās convenī! conveniēbās convenīrēs conveniēs convenītō!
III. sing. convenit conveniat   conveniēbat convenīret conveniet convenītō!
I. plur. convenīmus conveniāmus   conveniēbāmus convenīrēmus conveniēmus  
II. plur. convenītis conveniātis convenīte! conveniēbātis convenīrētis conveniētis convenītōte!
III. plur. conveniunt conveniant   conveniēbant convenīrent convenient conveniuntō!
Thema Vox passiva
conven- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. convenior conveniar   conveniēbar convenīrer conveniar  
II. sing. convenīris conveniāris convenīre! conveniēbāris convenīrēris conveniēris convenītor!
III. sing. convenītur conveniātur   conveniēbātur convenīrētur conveniētur convenītor!
I. plur. convenīmur conveniāmur   conveniēbāmur convenīrēmur conveniēmur  
II. plur. convenīminī conveniāminī convenīminī! conveniēbāminī convenīrēminī conveniēminī
III. plur. conveniuntur conveniantur   conveniēbantur convenīrentur convenientur conveniuntor!
Thema Vox activa
convēn- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. convēnī convēnerim convēneram convēnissem convēnerō
II. sing. convēnistī convēneris convēnerās convēnissēs convēneris
III. sing. convēnit convēnerit convēnerat convēnisset convēnerit
I. plur. convēnimus convēnerimus convēnerāmus convēnissēmus convēnerimus
II. plur. convēnistis convēneritis convēnerātis convēnissētis convēneritis
III. plur. convēnērunt convēnerint convēnerant convēnissent convēnerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
convenīre convēnisse conventūrum,
-am, -um esse
conveniēns   conventūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
convenīrī conventum,
-am, -um esse
conventum īrī   conventus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
conveniendī conveniendus, -a, -um conventum conventū

Dictiones collatae +/-

Dictiones derivatae +/-

Translationes +/-

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 852 — “CONVĔNĬO, vĕnis, vēni, ventum, vĕnire, n. 4.”