Discretiva

  demonstrando dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

dēmōnstrandō +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
dēmōnstrandō
activa gerundium­ dativo dēmōnstrō (dēmōnstrāre)
dēmōnstrandō
activa gerundium­ ablativo dēmōnstrō (dēmōnstrāre)
Forma Modus flexurae originis
dēmōnstrandō casus dativus singularis · genus masculinum gerundivi dēmōnstrandus
dēmōnstrandō casus ablativus singularis · genus masculinum gerundivi dēmōnstrandus
dēmōnstrandō casus dativus singularis · genus neutrum gerundivi dēmōnstrandus
dēmōnstrandō casus ablativus singularis · genus neutrum gerundivi dēmōnstrandus
Appellatio +/-
 API: /deːmoːnsˈtrandoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·mōns·tran·dō — morphologica: de-monstr-and-o

Lusitane +/-

demonstrando +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
demonstrando
gerundium demonstrar
Appellatio +/-
 API: [dɨmõʃˈtrɜ̃du](Lusitane)
Syllabificatio phonetica: de·mons·tran·do — morphologica: or-ando

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • tertio folia sunt ocimi, minime diligenter demonstrando remedia, non venena, tractantibus, quippe insaniam facit parvo quoque suco. quamquam et Graeci auctores in iocum vertere. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXI, cap. 105, [178] — demonstrando
  2. Vicicitatio: demonstrando.