Discretiva

  ducas dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dūcās secunda singularis praesens activa coniunctivus dūcō (dūcere)

Appellatio +/-

 API: /ˈduːkaːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: dū·cās — morphologica: duc-as

Loci +/-

Gaius Valerius Catullus
-87…-54
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Miser Catulle, desinas ineptire,
et quod vides perisse perditum ducas.
fulsere quondam candidi tibi soles,
cum ventitabas quo puella ducebat,
amata nobis quantum amabitur nulla. —Carmina Catulli [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Valerius Catullus, Carmina. 8. ad se ipsum, versus 2 — ducas (Bibliotheca Augustana)
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: ducas.