ducis

Discretiva

ducis dictio est in variis linguis:

• Lettice: ducis

Formae affines

Latine

dūcis

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcis	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːkis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cis — morphologica: duc-is

ducis

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ducis	casus genitivus singularis	substantivi dux

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdukis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·cis — morphologica: duc-is

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (43 a.C.n. / 711 a.u.)

• Ibi cognovi partem navium Dolabellae diffugisse, reliquas Syriam Cyprumque petisse: quibus disiectis, quum scirem C. Cassii, singularis civis et ducis, classem maximam fore praesto in Syria, ad meum officium reverti, daboque operam, ut meum studium, diligentiam vobis, p. c., reique publicae praestem, pecuniamque quam maximam potero et quam celerrime cogam omnibusque rationibus ad vos mittam. —Epistolae ad Familiares Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Tunc hortulanus subplicue respondit sermonis ignorantia se quid ille diceret scire non posse. Ergo igitur Graece subiciens miles: «Ubi» inquit «ducis asinum istum?». Respondit hortulanus petere se civitatem proximam. —Metamorphoseon libri XI Apulei