Discretiva

  finiturum dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Modus flexurae originis
fīnītūrum casus accusativus singularis · genus masculinum participii fīnītūrus
fīnītūrum casus nominativus singularis · genus neutrum participii fīnītūrus
fīnītūrum casus accusativus singularis · genus neutrum participii fīnītūrus
fīnītūrum casus vocativus singularis · genus neutrum participii fīnītūrus

Appellatio +/-

 API: /fiːniːˈtuːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·nī·tū·rum — morphologica: finit-ur-um

Loci +/-

Titus Livius
-58…+17
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • convenerant undique non suffragandi modo sed etiam spectandi causa P. Scipionis, concurrebantque et domum frequentes et in Capitolium ad immolantem eum cum centum bubus votis in Hispania Iovi sacrificaret; spondebantque animis, sicut C. Lutatius superius bellum Punicum finisset, ita id quod instaret P. Cornelium finiturum, atque uti Hispania omni Poenos expulisset, sic Italia pulsurum esse; Africamque ei perinde ac debellatum in Italia foret provinciam destinabant. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXVIII, caput 38, [10] — finiturum
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: finiturum.