nomino

Latine +/-

nōminō +/-

Appellatio pronuntiatusque +/-

API: /ˈnoːminoː/

Syllabificatio phonetica: nō·mi·nō — morphologica: nomin-o

Notatio +/-

← Latine: nōmen, nōminis

Verbum transitivum +/-

nōmin|ō, -āre, -āvī, -ātum ^[1]^[2]^[3]^[4]^[5]

√ Nomen imponere, suo nomen appellare

Coniugatio +/-

Verbum finitum

Thema	Vox activa
nōmin-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	nōminō	nōminem		nōminābam	nōminārem	nōminābō
II. sing.	nōminās	nōminēs	nōminā!	nōminābās	nōminārēs	nōminābis	nōminātō!
III. sing.	nōminat	nōminet		nōminābat	nōmināret	nōminābit	nōminātō!
I. plur.	nōmināmus	nōminēmus		nōminābāmus	nōminārēmus	nōminābimus
II. plur.	nōminātis	nōminētis	nōmināte!	nōminābātis	nōminārētis	nōminābitis	nōminātōte!
III. plur.	nōminant	nōminent		nōminābant	nōminārent	nōminābunt	nōminantō!
Thema	Vox passiva
nōmin-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	nōminor	nōminer		nōminābar	nōminārer	nōminābor
II. sing.	nōmināris	nōminēris	nōmināre!	nōminābāris	nōminārēris	nōmināberis	nōminātor!
III. sing.	nōminātur	nōminētur		nōminābātur	nōminārētur	nōminābitur	nōminātor!
I. plur.	nōmināmur	nōminēmur		nōminābāmur	nōminārēmur	nōminābimur
II. plur.	nōmināminī	nōminēminī	nōmināminī!	nōminābāminī	nōminārēminī	nōminābiminī	—
III. plur.	nōminantur	nōminentur		nōminābantur	nōminārentur	nōminābuntur	nōminantor!

Thema	Vox activa
nōmināv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.	futurum exactum
I. sing.	nōmināvī	nōmināverim	nōmināveram	nōmināvissem	nōmināverō
II. sing.	nōmināvistī	nōmināveris	nōmināverās	nōmināvissēs	nōmināveris
III. sing.	nōmināvit	nōmināverit	nōmināverat	nōmināvisset	nōmināverit
I. plur.	nōmināvimus	nōmināverimus	nōmināverāmus	nōmināvissēmus	nōmināverimus
II. plur.	nōmināvistis	nōmināveritis	nōmināverātis	nōmināvissētis	nōmināveritis
III. plur.	nōmināvērunt	nōmināverint	nōmināverant	nōmināvissent	nōmināverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	nōmināre	nōmināvisse	nōminātūrum, -am, -um esse	nōmināns		nōminātūrus, -a, -um
Vox passiva	nōminārī	nōminātum, -am, -um esse	nōminātum īrī		nōminātus, -a, -um

Gerundium		Gerundivum			Supinum
nōminandī		nōminandus, -a, -um			nōminātum	nōminātū

Dictiones collatae +/-

nōminālis, nōmināliter

Composita

Dictiones derivatae +/-

Translationes +/-

√ Nomen imponere, suo nomen appellare	dilatare ▼

√ Nomen imponere, suo nomen appellare	collabi ▲

Anglice: name (en), call by name (en)
Dacoromane: nomina (ro)
Esperantice: nomi (eo)
Francogallice: nommer (fr), appeler (fr)
Germanice: nennen (de), benennen (de)
Italice: nominare (it)

Discretiva

nomino dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Italice +/-

nomino +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
nomino	prima singularis	praesens	activa	indicativus	nominare

Appellatio pronuntiatusque +/-

API: [ˈnɔmino]

Syllabificatio phonetica: no·mi·no — morphologica: nomin-o

Fontes

↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 384 — “NŌMĬNO, as, āvi, ātum, are, a. 1. (nomen)”
↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 578 — “nōmĭno, āvi, ātum, 1. v. a. [nomen]”
↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — nōmino, āvī, ātum, āre (tom. 2, p. 1184)
↑ Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — nominare
↑ Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — nomino

Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=nomino&oldid=209031"