Latine +/-

Appellatio +/-

 API: /ˈproboː/(classice)
Syllabificatio phonetica: pro·bō — morphologica: prob-o

Notatio +/-

← Latineprobus

Verbum transitivum +/-

prob|ō, -āre, -āvī, -ātum [1][2][3][4][5]

  1. √ Cernere num aliquem aliquidve bonum sit.
  2. (Latiori sensu) experiendo comperire.
  3. Dicere aliquem aliquidve bonum esse.
  4. (Speciatim) planum facere, argumentis demonstare.

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
prob- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. probō probem   probābam probārem probābō  
II. sing. probās probēs probā! probābās probārēs probābis probātō!
III. sing. probat probet   probābat probāret probābit probātō!
I. plur. probāmus probēmus   probābāmus probārēmus probābimus  
II. plur. probātis probētis probāte! probābātis probārētis probābitis probātōte!
III. plur. probant probent   probābant probārent probābunt probantō!
Thema Vox passiva
prob- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. probor prober   probābar probārer probābor  
II. sing. probāris probēris probāre! probābāris probārēris probāberis probātor!
III. sing. probātur probētur   probābātur probārētur probābitur probātor!
I. plur. probāmur probēmur   probābāmur probārēmur probābimur  
II. plur. probāminī probēminī probāminī! probābāminī probārēminī probābiminī
III. plur. probantur probentur   probābantur probārentur probābuntur probantor!
Thema Vox activa
probāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. probāvī probāverim probāveram probāvissem probāverō
II. sing. probāvistī probāveris probāverās probāvissēs probāveris
III. sing. probāvit probāverit probāverat probāvisset probāverit
I. plur. probāvimus probāverimus probāverāmus probāvissēmus probāverimus
II. plur. probāvistis probāveritis probāverātis probāvissētis probāveritis
III. plur. probāvērunt probāverint probāverant probāvissent probāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
probāre probāvisse probātūrum,
-am, -um esse
probāns   probātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
probārī probātum,
-am, -um esse
probātum īrī   probātus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
probandī probandus, -a, -um probātum probātū

Dictiones collatae +/-

Synonyma

  1. iūdicāre, admittere, approbāre

Dictiones derivatae +/-

Composita

Translationes +/-

Cernere num aliquem aliquidve bonum sitdilatare ▼
Cernere num aliquem aliquidve bonum sitcollabi ▲
Experiendo comperiredilatare ▼
Experiendo comperirecollabi ▲
Dicere aliquem aliquidve bonum essedilatare ▼
Dicere aliquem aliquidve bonum essecollabi ▲
Experiendo comperiredilatare ▼
Experiendo comperirecollabi ▲

Discretiva

  probo dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Modus flexurae originis
probō casus dativus singularis substantivi probus
probō casus ablativus singularis substantivi probus

Appellatio +/-

 API: /ˈproboː/(classice)
Syllabificatio phonetica: pro·bō — morphologica: prob-o

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 872 — “PRŎBO, as, āvi, ātum, are, a. 1.”
  2. 2.0 2.1 Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 900 — “probo, āvi, ātum, āre, 1, v. a. [probus]”
  3. 3.0 3.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — probo, āvī, ātum, āre (probus) (tom. 2, p. 1934)
  4. 4.0 4.1 Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)probare
  5. 5.0 5.1 Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)probo