Discretiva

  referente dictio est in variis linguis:

Dictiones similes +/-

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
referente casus ablativus singularis participii referēns
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /refeˈrente/(classice)
Syllabificatio phonetica: re·fe·ren·te — morphologica: re-fer-ent-e

Italice +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
referente
praesens activa participium referire
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /refeˈrɛnte/
Syllabificatio phonetica: re·fe·ren·te — morphologica: re-fer-ente

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • totusque populus e litore quanto potest clamore conciet simonem <in> spectaculi eventum, celeriter delphini exaudiunt desideria aquilonum flatu vocem prosequente, austro vero tardius ex adverso referente; set tum quoque inproviso in auxilium advolare properant. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber nonus, cap. 9, [30] — referente
  2. Vicicitatio: referente.