Discretiva

  abeas dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
abeās secunda singularis praesens activa coniunctivus abeō (abīre)
Appellatio +/-
 API: /ˈa.be.aːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: ab·e·ās — morphologica: ab-eas

Loci +/-

Titus Livius
-58…+17
P. Ovidius Naso
-42…+18
Marcus Cornelius Fronto
ca. 100-170
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Tu vero abeas inquit, neque te quisquam moratur; etenim minime consentaneum est, cum bello tuo forsitan vix sufficias, huc te ad opem ferendam aliis gloriari venisse. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

  • Nullus amor tanti est – abeas, pharetrate Cupido! –
ut mihi sint totiens maxima vota mori.
vota mori mea sunt, cum te peccasse recordor,
o mihi perpetuum nata puella malum! —Amores Ovidii Nasonis [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

  • Securus inde abeas, cui nihil per noctem meditandum aut conscribendum, nihil magistro recitandum, nihil pronuntiandum, nulla verbi indagatio, nullus synonymi ornatus, nihil de Graeco in nostram linguam pariter convertendum. —Epistulae ad M. Antoninum de eloquentia liber M. Cornelii Frontonis [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber X, caput 18 — abeas
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: abeas.
  3. 3.0 3.1 Publius Ovidius Naso - Amores (versio II, ca. 5). (Bibliotheca Augustana): Liber secundus, 5, versus 1 — abeas
  4. 4.0 4.1 M. Cornelii Frontonis Epistulae. (Universitas Turicensis): Epistulae ad Antoninum de eloquentia liber, caput 5 — abeas