Latine +/-

Appellatio pronuntiatusque +/-

abjicio, abjicere, abjeci, abjectum API: /abˈjitʃio abˈjitʃere abˈjetʃi abˈjektum/(ecclesiastice)
Syllabificatio phonetica: ab·ji·ci·o — morphologica: ab-jic-io

Formae aliae +/-

Verbum transitivum +/-

abjĭc|ĭo, -ere, abjēci, abjectum

  1. Jacere aliquid procul a se, vel de loco superiori in inferiorem.[1]
  2. Sternere, ad terram prosternere.[1]
  3. In humilem locum dejicere, demittere.[1]

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
abjic- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. abjiciō abjiciam   abjiciēbam abjicerem abjiciam  
II. sing. abjicis abjiciās abjice! abjiciēbās abjicerēs abjiciēs abjicitō!
III. sing. abjicit abjiciat   abjiciēbat abjiceret abjiciet abjicitō!
I. plur. abjicimus abjiciāmus   abjiciēbāmus abjicerēmus abjiciēmus  
II. plur. abjicitis abjiciātis abjicite! abjiciēbātis abjicerētis abjiciētis abjicitōte!
III. plur. abjiciunt abjiciant   abjiciēbant abjicerent abjicient abjiciuntō!
Thema Vox passiva
abjic- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. abjicior abjiciar   abjiciēbar abjicerer abjiciar  
II. sing. abjiceris abjiciāris abjicere! abjiciēbāris abjicerēris abjiciēris abjicitor!
III. sing. abjicitur abjiciātur   abjiciēbātur abjicerētur abjiciētur abjicitor!
I. plur. abjicimur abjiciāmur   abjiciēbāmur abjicerēmur abjiciēmur  
II. plur. abjiciminī abjiciāminī abjiciminī! abjiciēbāminī abjicerēminī abjiciēminī
III. plur. abjiciuntur abjiciantur   abjiciēbantur abjicerentur abjicientur abjiciuntor!
Thema Vox activa
abjēc- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. abjēcī abjēcerim abjēceram abjēcissem abjēcerō
II. sing. abjēcistī abjēceris abjēcerās abjēcissēs abjēceris
III. sing. abjēcit abjēcerit abjēcerat abjēcisset abjēcerit
I. plur. abjēcimus abjēcerimus abjēcerāmus abjēcissēmus abjēcerimus
II. plur. abjēcistis abjēceritis abjēcerātis abjēcissētis abjēceritis
III. plur. abjēcērunt abjēcerint abjēcerant abjēcissent abjēcerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
abjicere abjēcisse abjectūrum,
-am, -um esse
abjiciēns   abjectūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
abjicī abjectum,
-am, -um esse
abjectum īrī   abjectus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
abjiciendī abjiciendus, -a, -um abjectum abjectū

Usus +/-

  1. … gratiam ejus non abjicio. (ad Gal. c. 2. v. 20.)
  2. Hic annus senatus auctoritatem abjecit. (Id. 1. Alt. 18. 3.)
  3. Natura cum ceteras animantes abjecisset ad pastum, solum hominem erexit. (Cic. 1. Leg. 9. 26.)

Translationes +/-

Vide etiam +/-

Fontes

  1. 1.0 1.1 1.2 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 11 — “ABJĬCĬO, jicis, jēci, jectum, jicere, a. 3.”