Discretiva

  aedificarint dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
aedificārint tertia pluralis perfectum activa coniunctivus aedificō (aedificāre)
aedificārint tertia pluralis futurum exactum activa indicativus aedificō (aedificāre)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ae̯.di.fiˈkaːrint/(classice)
Syllabificatio phonetica: ae·di·fi·cā·rint — morphologica: aedi-fica[v-e]rint

Formae aliae

+/-

Loci

+/-
Erasmus
ca. 1469-1536
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

  • Zenodotus et Suidas scribit duos fuisse ductores, notae utrunque improbitatis: Simonem et Niconem, Simonem autem, quod vitiis antecelleret, alterius famam obscurasse, unde proverbio Simonem unum nominant. Tradunt hos duos Telchines fuisse, qui inducta in terram aqua Stygia Arnon aedificarint. Vocantur autem apud Graecos Telchines mali genii sive homines fascinatores et malefici. —Adagiorum chiliades Erasmi [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Desiderius Erasmus Roterodamus - Adagiorum chiliades. (Universitas Turicensis): Χιλιάς secunda. 1449. II, V, 49.  — aedificarint
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: aedificarint.