aluisse

Discretiva

aluisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
aluisse	—	perfectum	activa	infinitivus	alō (alere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.luˈis.se/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·lu·is·se — morphologica: alu-isse

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (56 a.C.n. / 698 a.u.)

• Conservate parenti filium, parentem filio, ne aut senectutem iam prope desperatam contempsisse aut adulescentiam plenam spei maximae non modo non aluisse vos verum etiam perculisse atque adflixisse videamini. Quem si nobis, si suis, si rei publicae conservatis, addictum, deditum, obstrictum vobis ac liberis vestris habebitis omniumque huius nervorum ac laborum vos potissimum, iudices, fructus uberes diuturnosque capietis. —Pro M. Caelio oratio Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Quod est enim hoc contra naturam inperfectum atque dimidiatum matris genus peperisse ac statim a sese abiecisse? aluisse in utero sanguine suo nescio quid, quod non videret, non alere nunc suo lacte, quod videat, iam viventem, iam hominem, iam matris officia inplorantem? —Noctes Atticae A. Gellii