anatum

Discretiva

anatum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
anatum	casus genitivus pluralis	substantivi anas

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈanatum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·na·tum — morphologica: anat-um

Formae aliae

• anatium

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• traditur quaedam ars gallinarii cuiusdam dicentis, quod ex quaque esset. narrantur et mortua gallina mariti earum visi succedentes in vicem et reliqua fetae more facientes abstinentesque se cantu. super omnia est anatum ovis subditis atque exclusis admiratio prima non plane agnoscentis fetum, mox incerti singultus sollicite convocantis, postremo lamenta circa piscinae stagna mergentibus se pullis natura duce. —Naturalis historia Plinii

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1354-1367 p.C.n.)

• Anatum atque anserum pertinaciam quis non vidit, ut pectoribus se perurgent, clangoribus increpitant, alis diverberant, rostris herent? Et quidem in ferocibus minus miri usitatum enim et commune est, ut animalia maiora minorum pernicies ac sepulcrum sint. Fera feram, avis avem, piscis piscem, vermem vermis rodit. —De remediis utriusque fortune Petrarcae