animadverteres

Discretiva

animadverteres dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
animadverterēs	secunda singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	animadvertō (animadvertere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.ni.madˈwer.te.reːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·te·rēs — morphologica: anim-ad-vert-eres

Loci

C. Sallustius Crispus –86…–34

Marcus Cornelius Fronto ca. 100-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (40 a.C.n. / 714 a.u.)

• Sed illi, qui moenia defensabant, ubi hostes paulum modo pugnam remiserant, intenti proelium equestre prospectabant. Eos, uti quaeque Iugurthae res erant, laetos modo, modo pavidos animadverteres; ac, sicuti audiri a suis aut cerni possent, monere alii, alii hortari, aut manu significare aut niti corporibus, et ea huc et illuc quasi vitabundi aut iacientes tela agitare. —Bellum Iugurthinum C. Sallusti Crispi

Latinitas postclassica

saec. II.

• Ubi nihil eorum usus erit, locus εἰκόνος non erit. Postea ubi rei propositae imaginem scribes, ut si pingeres, insignia animadverteres eius rei cuius imaginem pingeres, item in scribendo facies. —Epistulae ad M. Caesarem et invicem libri V M. Cornelii Frontonis