Discretiva

  animadverterunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
animadvertērunt tertia pluralis perfectum activa indicativus animadvertō (animadvertere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /a.ni.mad.werˈteːrunt/(classice)
Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·tē·runt — morphologica: anim-ad-vert-erunt

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
Vitruvius
ca. -80…-15
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 85 a.C.n. / 669 a.u.)

  • In quarta constitutione, quam translativam nominamus, eius constitutionis est controversia, cum aut quem aut quicum aut quomodo aut apud quos aut quo iure aut quo tempore agere oporteat, quaeritur aut omnino aliquid de commutatione aut infirmatione actionis agitur. Huius constitutionis Hermagoras inventor esse existimatur, non quo non usi sint ea veteres oratores saepe multi, sed quia non animadverterunt artis scriptores eam superiores nec rettulerunt in numerum constitutionum. —De inventione Ciceronis [1][2]

class.  (ca. 30–22 a.C.n.)

  • Postea autem quam animadverterunt utrosque numeros esse perfectos, et sex et decem, utrosque in unum coiecerunt et fecerunt perfectissimum decusis sexis. Huius autem rei auctorem invenerunt pedem. E cubito enim cum dempti sunt palmi duo, relinquitur pes quattuor palmorum, palmus autem habet quattuor digitos. Ita efficitur, ut habeat pes sedecim digitos et totidem asses aeracius denarius. —De architectura Vitruvii [3]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De inventione. (The Latin Library): Liber primus. XI. [16] — animadverterunt
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: animadverterunt.
  3. De architectura libri decem Vitruvii, (F. Krohn, Lipsiae 1912). Bibliotheca Augustana. Liber tertius, 1. [8] — animadverterunt