Discretiva

  animadvertitur dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
animadvertitur tertia singularis praesens passiva indicativus animadvertō (animadvertere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /a.ni.madˈwer.ti.tur/(classice)
Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·ti·tur — morphologica: anim-ad-vert-itur

Loci

+/-
Marcus Terentius Varro
-116…-27
Titus Livius
-58...+17
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

  • Ex progenie autem animadvertitur, si agnos procreant formosos. In emptionibus iure utimur eo, quo lex praescripsit. In ea enim alii plura, alii pauciora excipiunt; quidam enim pretio facto in singulas oves, ut agni cordi duo pro una ove adnumerentur, et si quoi vetustate dentes absunt, item binae pro singulis ut procedant. —De agricultura Varronis [1][2]

class.  (anno 323 u.c.)

  • Ubi praesenti ope res egebant, consul nec animo defecit nec consilio: pars militum portarum stationes firmat, pars corona vallum cingunt. In alteris apud dictatorem castris quo minus tumultus est, eo plus animadvertitur quid opus facto sit. Missum extemplo ad castra subsidium, cui Sp. Postumius Albus legatus praeficitur: ipse parte copiarum parvo circuitu locum maxime secretum ab tumultu petit, unde ex necopinato aversum hostem invadat. —Ab urbe condita Titi Livii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Latin Library: Liber secundus, II. p. 5 — animadvertitur
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: animadvertitur.
  3. 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber IV, caput 27, [8] — animadvertitur