antagonistas

Discretiva

antagonistas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

antagōnistās

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
antagōnistās	casus accusativus pluralis	substantivi antagōnista

Appellatio pronuntiatusque

API: /antagoːˈnistaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: an·ta·gō·nis·tās — morphologica: ant-agonist-as

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV. - saec. V.

• Quo ille valde delectatus, quo scilicet antagonistas haberet in proximo, habitavit ibi per annos quinque, et saepe invisente se Hesychio, in hoc extremo iam vitae suae tempore refocillatus est, quod propter asperitatem difficultatemque loci, et umbrarum (ut ferebatur vulgo) multitudinem, aut nullus, aut rarus ad se vel posset, vel auderet ascendere. —Vita S. Hilarionis Hieronymi Stridonensis. (340-420)

Hispanice

antagonistas

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
antagonistas	forma pluralis	substantivi antagonista

Appellatio pronuntiatusque

API: [antaɣoˈnistas]

Syllabificatio phonetica: an·ta·go·nis·tas — morphologica: ant-agonist-as

Lusitane

antagonistas

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
antagonistas	forma pluralis	substantivi antagonista

Appellatio pronuntiatusque

API: [ɜ̃tɜguˈniʃtɜʃ]

Syllabificatio phonetica: an·ta·go·nis·tas — morphologica: ant-agonist-as