Discretiva

  arando dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
arandō
activa gerundium­ dativo arō (arāre)
arandō
activa gerundium­ ablativo arō (arāre)
Forma Modus flexurae originis
arandō casus dativus singularis · genus masculinum gerundivi arandus
arandō casus ablativus singularis · genus masculinum gerundivi arandus
arandō casus dativus singularis · genus neutrum gerundivi arandus
arandō casus ablativus singularis · genus neutrum gerundivi arandus

Appellatio +/-

 API: /aˈrandoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: a·ran·dō — morphologica: ar-and-o

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • In arando magnopere servandum est Catonis oraculum: «quid est bene agrum colere? bene arare. quid secundum? arare. quid tertium? stercorare. sulco vario ne ares. tempestive ares.» —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 49, [174] — arando
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: arando.