aratui

Discretiva

aratui dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
arātuī	casus dativus singularis	substantivi arātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈraːtu.iː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·rā·tu·ī — morphologica: arat-ui

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Namque ubi hiems adventare et imbribus crebris compleri coepere campi, barbari intra muros abeunt. At nostri nullo palam hoste digressi ad naves munia hiemis disponunt moxque bipertito campo, qui reliquus non pugnae opportunus erat, utraque pars aratui insistere, frumenta aliaque, quae tempus anni patiebatur, parare. —Ephemeris belli Troiani Dictyos Cretensis (fl. ca. 350). Liber secundus, cap. 41.