arcturo

Discretiva

arcturo dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
arctūrō	casus dativus singularis	substantivi arctūrus
arctūrō	casus ablativus singularis	substantivi arctūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /arkˈtuːroː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: arc·tū·rō — morphologica: arctur-o

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Ante omnia autem duo genera esse caelestis iniuriae meminisse debemus: unum quod tempestates vocamus, in quibus grandines, procellae ceteraque similia intelleguntur, quae cum acciderint, vis maior appellatur. haec ab horridis sideribus exeunt, ut saepius diximus, veluti arcturo, Orione, haedis. —Naturalis historia Plinii