Discretiva

  artificii dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
artificiī casus genitivus singularis substantivi artificium

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ar.tiˈfi.ki.iː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ar·ti·fi·ci·ī — morphologica: artific-ii

Loci

Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170–177 p.C.n.)

  • Diogenes etiam Cynicus servitutem servivit. Sed is ex libertate in servitutem venum ierat. Quem cum emere vellet Ξενιάδης Κορίνθιος, ecquid  artificii  novisset, percontatus “novi” inquit Diogenes “hominibus liberis imperare”. Tum Ξενιάδης responsum eius demiratus emit et manu emisit filiosque suos ei tradens: “accipe” inquit “liberos meos, quibus imperes”.
De Epicteto autem philosopho nobili, quod is quoque servus fuit, recentior est memoria, quam ut scribi quasi oblitteratum debuerit. —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber secundus. Capitulum XVIII, [9] — artificii
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: artificii.