aruerunt

Discretiva

aruerunt dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
āruērunt	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	āreō (ārēre)

API: /aːruˈeːrunt/

Syllabificatio phonetica: ā·ru·ē·runt — morphologica: aru-erunt

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Medium igitur temperamentum maxime sequamur in arandis agris, ut neque suco careant nec abundent uligine; quippe nimius umor, ut dixi, limosos lutososque reddit, at qui siccitatibus aruerunt, expediri probe non possunt. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[1]^[2]

saec. XII.

Et mox ut anima moerorem istum senserit, hominem plus quam prius in peccatis puniendo ad se trahit, et eum propter peccata sua tristem reddit, quoniam vires animae in ipso aruerunt. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (apud Vicifons): Liber secundus. Caput IV. [6] — aruerunt
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: aruerunt.
↑ ^3.0 ^3.1 Hildegardis Bingensis - Liber divinorum operum simplicis hominis. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Pars prima. Visio quarta, LXXXVIII — aruerunt