aruimus

Discretiva

aruimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
āruimus	prima pluralis	perfectum	activa	indicativus	āreō (ārēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /aːˈru.imus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ā·ru·i·mus — morphologica: aru-imus

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. XI.

• Per lignum porro ab haustu perennis fontis aruimus, per lignum rore coelestis gratiae copiosius inundamur. —Sermones Petri Damiani (1007-1072). XLVIII.