aruit

Discretiva

aruit dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
āruit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	āreō (ārēre)

API: /ˈaːru.it/

Syllabificatio phonetica: ā·ru·it — morphologica: aru-it

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. XII.

Nam plenitudo temporis erat in eo; quia vivens lumen in ipso radiavit, in quo noxium pomum cum sequentibus se nequitiis aruit, surgente in illo medicina mortuorum, quae vexillum illud elevavit quod mortem superavit et contrivit. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[1]^[2]

saec. XIV.

Primus enim gracilis mox aruit, neque partus annum egit in rebus humanis. Secundus fortis ac procerus fuit filiusque tunc in lucem editus ad senium pervenit. —Rerum memorandarum libri Petrarcae ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Hildegardis Bingensis - Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Liber tertius. Visio octava — aruit
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: aruit.
↑ ^3.0 ^3.1 Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - Rerum memorandarum libri. (Universitas Turicensis): Liber IV. 84: [1] — aruit