Discretiva

  assumimur dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
assūmimur prima pluralis praesens passiva indicativus assūmō (assūmere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /asˈsuːmimur/(classice)
Syllabificatio phonetica: as·sū·mi·mur — morphologica: as-sum-imur

Usus

+/-
Latinitas mediaevalis

saec. XIII.

  • Set hoc non solum requiritur, set ut facillime recipiatur et facilius et libencius et devocius quam aliqua veritas, que potest nobis in hac vita proponi, immo, ut in hac vita quiescamus sicut in dulcedine vite eterne, ut nichil velimus nisi propter hoc; quo si careremus, reputaremus nos nichil scire, nichil habere respectu huius gloriose veritatis, qua deificamur et assumimur in vitam eternam. —Opus maius Rogerii Baconis (c.1214–1294). Pars quarta, distincio tercia II.