Discretiva

  assumor dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
assūmor prima singularis praesens passiva indicativus assūmō (assūmere)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /asˈsuːmor/(classice)
Syllabificatio phonetica: as·sū·mor — morphologica: as-sum-or

Usus

+/-
Latinitas mediaevalis

saec. XII.

  • Arbitror tamen non solum mihi gloriandum, quod invitor ad pacem quaerendam; et a famosissima urbe, cum sim pauper ignobilisque persona, tanti boni mediator atque minister assumor; sed vobis quoque per talem nihilominus honor est flecti ad pacem et concordiam vicinorum vestrorum, quos nec multarum civitatum hostilis impetus, ut bene notum est mundo, cedere aliquando compulit. —Epistolae Bernardi Claraevallensis (1090-1153). Epistola CXXXIII. Ad universos cives Mediolanensium. Invitatus ad componendam pacem, laetatur ad hoc opus suam operam requiri.