assumuntur

Discretiva

assumuntur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
assūmuntur	tertia pluralis	praesens	passiva	indicativus	assūmō (assūmere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /as.suːˈmuntur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: as·sū·mun·tur — morphologica: as-sum-untur

Formae aliae

• adsūmuntur

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Fit vero haec transumptio et in nomine quoties ab obscuro vocabulo ad notius argumentatio transfertur, hoc modo, ut si quaeratur an philosophus invideat, sitque incognitum quid philosophi significet nomen. Dicemus ad vocabulum, transferentes notius non invidere, quia sapiens sit. Notius vero est sapientis vocabulum quam philosophi. Ac de his quidem locis qui extrinsecus assumuntur, liquide dictum est, nunc de mediis disputabitur. —De differentiis topicis Boetii

Latinitas nova

saec. XVI.

• Subiecta vero adiectiva sunt quaedam quae locis praedictis adiici possunt differentia a suis substantivis in hoc quod illa perpetuo manent eadem et immobilia: haec vero licet perpetuo inibi manere debeant atque maneant: tamen pro occasione adventantium formarum, atque imaginum moventur, alterantur, et in varios, atque diversos usus assumuntur, dum per ea aliquid sit, vel ipsi actioni eadem inseruntur quoquo pacto. —Cantus Circaeus Iordani Bruni