auctare

Discretiva

auctare dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
auctāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	auctō (auctāre)
auctāre	—	praesens	activa	infinitivus	auctō

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯̯kˈtaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: auc·tā·re — morphologica: auct-are

Loci

T. Maccius Plautus ca. –254…–184

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

antiq. (ca. 200 a.C.n. / 554 a.u.)

• Vt vos in vostris voltis mercimoniis

emundis vendundisque me laetum lucris

adficere atque adiuvare in rebus omnibus

et ut res rationesque vostrorum omnium

bene ‹me› expedire voltis peregrique et domi

bonoque atque amplo auctare perpetuo lucro

quasque incepistis res quasque inceptabitis,

et uti bonis vos vostrosque omnis nuntiis

me adficere voltis, ea adferam, ea uti nuntiem

quae maxime in rem vostram communem sient —Amphitruo Plauti