Discretiva

  auferente dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Modus flexurae originis
auferente casus ablativus singularis participii auferēns

Appellatio pronuntiatusque +/-

 API: /au̯feˈrente/(classice)
Syllabificatio phonetica: au·fe·ren·te — morphologica: au-fer-ent-e

Loci +/-

Latinitas Romana +/-

class.

  • quippe manifestum est solem interventu lunae occultari lunamque terrae obiectu ac vices reddi, eosdem solis radios luna interpositu suo auferente terrae terraque lunae. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 7, [47] — auferente
  2. Vicicitatio: auferente.