Discretiva

  cautis dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
cautīs casus dativus pluralis participii cautus
cautīs casus ablativus pluralis participii cautus
cautīs casus dativus pluralis substantivi cautum
cautīs casus ablativus pluralis substantivi cautum

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈkau̯tiːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: cau·tīs — morphologica: caut-is

Loci

+/-
M. Fabius Quintilianus ca. 35-100 Aurelius Augustinus Hipponensis
354-430
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

+/-

saec. I.

  • Nam et illa accidunt parum cautis, ut crimen augeant, quod probandum est; de facto disputent, cum de auctore quaeratur; impossibilia aggrediantur, pro effectis relinquant vixdum inchoata, de homine dicere quam de causa malint; hominum vitia rebus adsignent, ut, si quis decemviratum accuset non Appium; manifestis repugnent; dicant, quod aliter accipi possit; summam quaestionis non intueantur, non ad proposita respondeant; quod unum aliquando recipi potest, cum mala causa adhibitis extrinsecus remediis tuenda est, ut cum peculatus reus Verres fortiter et industrie tuitus contra piratas Siciliam dicitur. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]

Latinitas postclassica

+/-

saec. IV.

  • Nec propterea pecoribus insensatis sum comparandus, quia hoc me nondum scire pronuntio; sed potius cautis hominibus, quia non audeo docere quod nescio. —De anima et eius origine Augustini [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber quintus, XIII. [34] — cautis
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: cautis.
  3. 3.0 3.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De anima et eius origine. (Universitas Turicensis): Liber primus. Caput XVI, p. 26. — cautis