cautis
Discretiva
cautis dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
cautīs | casus dativus pluralis | participii cautus |
cautīs | casus ablativus pluralis | participii cautus |
cautīs | casus dativus pluralis | substantivi cautum |
cautīs | casus ablativus pluralis | substantivi cautum |
Appellatio pronuntiatusque
+/-API: /ˈkau̯tiːs/ (classice) - Syllabificatio phonetica: cau·tīs — morphologica: caut-is
Loci
+/-M. Fabius Quintilianus ca. 35-100 | Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430 |
|||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
+/-
- Nam et illa accidunt parum cautis, ut crimen augeant, quod probandum est; de facto disputent, cum de auctore quaeratur; impossibilia aggrediantur, pro effectis relinquant vixdum inchoata, de homine dicere quam de causa malint; hominum vitia rebus adsignent, ut, si quis decemviratum accuset non Appium; manifestis repugnent; dicant, quod aliter accipi possit; summam quaestionis non intueantur, non ad proposita respondeant; quod unum aliquando recipi potest, cum mala causa adhibitis extrinsecus remediis tuenda est, ut cum peculatus reus Verres fortiter et industrie tuitus contra piratas Siciliam dicitur. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Latinitas postclassica
+/-
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber quintus, XIII. [34] — cautis
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: cautis.
- ↑ 3.0 3.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De anima et eius origine. (Universitas Turicensis): Liber primus. Caput XVI, p. 26. — cautis