Discretiva

  cecinit dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cecinit tertia singularis perfectum activa indicativus canō (canere)
Appellatio +/-
 API: /ˈkekinit/(classice)
Syllabificatio phonetica: ce·ci·nit — morphologica: cecin-it

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • septem chordis primum cecinit III ad IIII primas additis Terpander, octavam Simonides addidit, nonam Timotheus. cithara sine voce cecinit Thamyris primus, cum cantu Amphion, ut alii, Linus. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus, cap. 57, [204] — cecinit
  2. Vicicitatio: cecinit.