cervicibus

Discretiva

cervicibus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cervīcibus	casus dativus pluralis	substantivi cervīx
cervīcibus	casus ablativus pluralis	substantivi cervīx

Appellatio pronuntiatusque

API: /kerˈwiːki.bus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cer·vī·ci·bus — morphologica: cervic-ibus

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Vitruvius ca. -80…-15

Petronius Arbiter ca. 14-66

Apuleius ca. 125-170

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Aderant unguenta coronae, incendebantur odores, mensae conquisitissimis epulis extruebantur. Fortunatus sibi Damocles videbatur. In hoc medio apparatu fulgentem gladium e lacunari saeta equina aptum demitti iussit, ut impenderet illius beati cervicibus. Itaque nec pulchros illos ministratores aspiciebat nec plenum artis argentum nec manum porrigebat in mensam; iam ipsae defluebant coronae; denique exoravit tyrannum, ut abire liceret, quod iam beatus nollet esse. —Tusculanae disputationes Ciceronis

class.  (ca. 30-22 a.C.n.)

• Corpus enim hominis ita natura composuit, uti os capitis a mento ad frontem summam et radices imas capilli esset decimae partis, item manus pansa ab articulo ad extremum medium digitum tantundem, caput a mento ad summum verticem octavae, cum cervicibus imis ab summo pectore ad imas radices capillorum sextae, a medio pectore ad summum verticem quartae. —De architectura Vitruvii

saec. I.

• Statim allatae sunt amphorae vitreae diligenter gypsatae, quarum in cervicibus pittacia erant affixa cum hoc titulo: Falernum Opimianum annorum centum. —Satyricon T. Petronii Arbitri

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Laevae vero cymbium dependebat aureum, cuius ansulae, qua parte conspicua est, insurgebat aspis caput extollens arduum cervicibus late tumescentibus. Pedes ambroseos tegebant soleae palmae victricis foliis intextae. —Metamorphoseon libri XI Apulei

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Item esse in montibus terrae Indiae homines caninis capitibus et latrantibus, eosque vesci avium et ferarum venatibus; atque esse item alia aput ultimas orientis terras miracula, homines qui ‘monocoli’ appellentur, singulis cruribus saltuatim currentes, vivacissimae pernicitatis; quosdam etiam esse nullis cervicibus oculos in humeris habentes. —Noctes Atticae A. Gellii