cinerum
Discretiva
cinerum dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
cinerum | casus genitivus pluralis | substantivi cinis |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /ˈkinerum/ (classice) - Syllabificatio phonetica: ci·ne·rum — morphologica: ciner-um
Loci +/-
M. Fabius Quintilianus ca. 35-100 | Marcus Valerius Martialis 40-103 | Decimus Iunius Iuvenalis 100-128 |
Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600 |
||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
Latinitas postclassica
Latinitas nova
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber septimus, IX. [5] — cinerum
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Vicicitatio: cinerum.
- ↑ 3.0 3.1 Marcus Valerius Martialis - Epigrammata. (Bibliotheca Augustana): Liber primus. CXVI, versus 1 — cinerum
- ↑ 4.0 4.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura X, versus 144 — cinerum
- ↑ 5.0 5.1 Iordanus Brunus Nolanus (Italice: Giordano Bruno) - De principiis rerum elementis et causis (Universitas Turicensis): Cap. : De terra. — cinerum