communicandae

Discretiva

communicandae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
commūnicandae	casus genitivus singularis · genus femininum	gerundivi commūnicandus
commūnicandae	casus dativus singularis · genus femininum	gerundivi commūnicandus
commūnicandae	casus nominativus pluralis · genus femininum	gerundivi commūnicandus
commūnicandae	casus vocativus pluralis · genus femininum	gerundivi commūnicandus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kom.muːniˈkan.dae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·can·dae — morphologica: com-munic-and-ae

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (62 a.C.n. / 692 a.u.)

• Nulla est enim in re publica mea causa propria; tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris, doloris vero et timoris et periculi fuit illa causa communis; neque enim ego tunc princeps ad salutem esse potuissem, si esse alii comites noluissent. Qua re necesse est, quod mihi consuli praecipuum fuit praeter alios, id iam privato cum ceteris esse commune. Neque ego hoc partiendae invidiae, sed communicandae laudis causa loquor; oneris mei partem nemini impertio, gloriae bonis omnibus. —Pro P. Sulla oratio Ciceronis