communicatu
Discretiva
communicatu dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Casu | Verbum |
---|---|---|---|---|---|---|
commūnicātū | —
|
—
|
—
|
supinum | ablativo | commūnicō (commūnicāre) |
Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
commūnicātū | casus ablativus singularis | substantivi commūnicātus |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /kom.muːniˈkaːtuː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·cā·tū — morphologica: com-municat-u
Loci +/-
Apuleius ca. 125-170 |
||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas postclassica
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Apuleius - De deo Socratis. (Bibliotheca Augustana): Caput 4. — communicatu
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: communicatu.