Latine +/-

Appellatio +/-

 API: /koːnstaˈtuːrus/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·s·ta·tū·rus — morphologica: con-stat-ur-us

Notatio +/-

← Latinecōnstō (cōnstāre)

Participium +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
cōnstatūrus
futurum activa participium­ nominativo cōnstō (cōnstāre)

Declinatio +/-

positivus singularis positivus pluralis
 cas. masc. fem. neut.  cas. masc. fem. neut.
nom. cōnstatūrus cōnstatūra cōnstatūrum nom. cōnstatūrī cōnstatūrae cōnstatūra
gen. cōnstatūrī cōnstatūrae cōnstatūrī gen. cōnstatūrōrum cōnstatūrārum cōnstatūrōrum
dat. cōnstatūrō cōnstatūrae cōnstatūrō dat. cōnstatūrīs cōnstatūrīs cōnstatūrīs
acc. cōnstatūrum cōnstatūram cōnstatūrum acc. cōnstatūrōs cōnstatūrās cōnstatūra
abl. cōnstatūrō cōnstatūrā cōnstatūrō abl. cōnstatūrīs cōnstatūrīs cōnstatūrīs
voc. cōnstatūre cōnstatūra cōnstatūrum voc. cōnstatūrī cōnstatūrae cōnstatūra

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • summa omnium in hoc spectando fuit, ut fructus is maxime probaretur, qui quam minimo inpendio constaturus esset. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 6, [30] — constaturus
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: constaturus.