consumptum

Discretiva

consumptum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
cōnsūmptum	—	—	—	supinum­	accusativo	cōnsūmō (cōnsūmere)

Forma	Modus flexurae	originis
cōnsūmptum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii cōnsūmptus
cōnsūmptum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii cōnsūmptus
cōnsūmptum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii cōnsūmptus
cōnsūmptum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii cōnsūmptus

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːnˈsuːmptum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cōn·sūmp·tum — morphologica: con-sumpt-um

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• radicem eius magni ponderis vidimus in Palatii templo, quod fecerat Divo Augusto coniunx Augusta, aureae paterae inpositam, ex qua guttae editae annis omnibus in grana durabantur, donec id delubrum incendio consumptum est. —Naturalis historia Plinii