convenistis

Discretiva

convenistis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
convēnistis	secunda pluralis	perfectum	activa	indicativus	conveniō (convenīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kon.weːˈnis.tis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: con·vē·nis·tis — morphologica: con-ven-istis

Loci

Titus Livius -58…+17

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Tum ut me Cotta vidit, “Peropportune” inquit “venis; oritur enim mihi magna de re altercatio cum Velleio, cui pro tuo studio non est alienum te interesse.”

“Atqui mihi quoque videor” inquam “venisse, ut dicis, oportune. Tres enim trium disciplinarum principes  convenistis . M. enim Piso si adesset, nullius philosophiae — earum quidem, quae in honore sunt — vacaret locus.” —De natura deorum Ciceronis

class.  (annis 409–411 u.c.)

• Atqui si nox opportuna est eruptioni, sicut est, haec profecto noctis aptissima hora est. Signo secundae vigiliae  convenistis , quod tempus mortales somno altissimo premit; per corpora sopita vadetis vel silentio incautos fallentes vel sentientibus clamore subito pavorem iniecturi. Me modo sequimini, quem secuti estis; ego eandem quae duxit huc sequar fortunam. Quibus haec salutaria videntur, agitedum in dextram partem pedibus transite. —Ab urbe condita Titi Livii