cucurrerit

Discretiva

cucurrerit dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cucurrerit	tertia singularis	perfectum	activa	coniunctivus	currō (currere)
cucurrerit	tertia singularis	futurum exactum	activa	indicativus	currō (currere)

API: /kuˈkur.rerit/

Syllabificatio phonetica: cu·cur·re·rit — morphologica: cucurr-erit

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Quid taces? dic, inquam, diem. Pudet dicere; intellego; verum et sero et nequiquam pudet. Deicitur de saltu, C. Aquili, pridie Kalend. intercalaris; biduo post aut, ut statim de iure aliquis cucurrerit, non toto triduo DCC milia passuum conficiuntur. —Pro P. Quinctio oratio Ciceronis ^[1]^[2]

saec. XIX.

Cohaerere igitur possunt etiam motus, qui non sunt iidem specie, nec genere: quia fieri potest ut, quum aliquis cucurrerit, confestim febricitet: et veluti fax ex successione, latio cohaeret, sed continua non est; quia positum est, continuum esse, quorum extrema sunt unum. —Aristotelis Physica Bussemakeri ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Tullius Cicero - Pro P. Quinctio oratio. (The Latin Library): 25 [79] — cucurrerit
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: cucurrerit.
↑ ^3.0 ^3.1 Ulco Cats Bussemaker, Aristotelis Physica. Aristotelis Naturalis Auscultatio Libri VIII, Firmin Didot, Paris 1854. (Universitas Turicensis): Liber V, capitulum IV, [10] — cucurrerit