Discretiva

  cucurrerit dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cucurrerit tertia singularis perfectum activa coniunctivus currō (currere)
cucurrerit tertia singularis futurum exactum activa indicativus currō (currere)

Appellatio +/-

 API: /kuˈkur.rerit/(classice)
Syllabificatio phonetica: cu·cur·re·rit — morphologica: cucurr-erit

Loci +/-

M. Tullius Cicero
-106…-43
Ulco Cats Bussemaker
1810–1865
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Quid taces? dic, inquam, diem. Pudet dicere; intellego; verum et sero et nequiquam pudet. Deicitur de saltu, C. Aquili, pridie Kalend. intercalaris; biduo post aut, ut statim de iure aliquis cucurrerit, non toto triduo DCC milia passuum conficiuntur. —Pro P. Quinctio oratio Ciceronis [1][2]

Latinitas nova

saec. XIX.

  • Cohaerere igitur possunt etiam motus, qui non sunt iidem specie, nec genere: quia fieri potest ut, quum aliquis cucurrerit, confestim febricitet: et veluti fax ex successione, latio cohaeret, sed continua non est; quia positum est, continuum esse, quorum extrema sunt unum. —Aristotelis Physica Bussemakeri [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Pro P. Quinctio oratio. (The Latin Library): 25 [79] — cucurrerit
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: cucurrerit.
  3. 3.0 3.1 Ulco Cats Bussemaker, Aristotelis Physica. Aristotelis Naturalis Auscultatio Libri VIII, Firmin Didot, Paris 1854. (Universitas Turicensis): Liber V, capitulum IV, [10] — cucurrerit