cucurrissem

Discretiva

cucurrissem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cucurrissem	prima singularis	plusquam perfectum	activa	coniunctivus	currō (currere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kukurˈrissem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cu·cur·ris·sem — morphologica: cucurr-issem

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Ab oneribus igitur Babylonis exordiens, et inde per onus Philisthiim ad Moabitici oneris secreta pertransiens, cum triginta homilias stylo tradidissem, ne forte in vacuum currerem, aut cucurrissem, suspendi calamum, donec de vultu tuo eorum quae scripsi prodiret iudicium, viderentque oculi tui eorum omnium rationem, tuaeque discretionis arbitrio omnia, quae scripta sunt vel delerentur, vel corrigerentur, vel probarentur. —Sermones de oneribus Aelredi Rievallensis (ca. 1110–1167).